به گزارش
شستون، به نقل از
دلگان پرس، صحنه کربلا ترسیمی از ابعاد مختلف وجود انسانها است، یعنی مسائل مختلفی که در روح و روان آدمی از خیر و شر وجود دارد به شکل بارز در کربلا بروز می کند عواملی که در سعادت و شقاوت انسان تأثیر دارد بروز کامل آن را در کربلا می بینیم.
شهادت امام حسین(ع) تنها یک واقعه ای در گوشه ای تاریخ و در قسمتی از جغرافیا نیست بلکه جنگی میان ارزشها، فضایل و کرامتهای انسان از یک طرف و رذائل و شقاوتهایی است که در روان انسان بروز می یابد. بزرگداشت صحنه کربلا یادآور حفظ کرامت، ارزشها و فضایل انسانی و نشان دهنده بیداری روح و روان آدمی از رذائل انسانی و اخلاقی است. این امر تنها اختصاص به شیعه و یا حتی مسلمان بودن ما ندارد، هر انسانی اگر واقعه کربلا را چنانکه به وقوع پیوسته دریابد به طور قطع به تعزیت و عزاداری سیدالشهدا (ع)خواهد نشست.
مصادیق عزاداری برای سیدالشهدا می تواند به شکل سینه زنی و شعر خوانی باشد به شرطی که خلاف شرع نباشند. بهترین شیوه عزاداری این است که مجالس با مقتل خوانی همراه باشد تا به طور دقیق حوادث تاریخی به صورت مستند ارائه شود و دخل و تصرف در این حادثه تاریخی صورت نگیرد و کسی به این حادثه تاریخی چیزهایی را اضافه نکند تا عواطف مردم را برانگیزد. اگر این مجالس شبیه مجالس مقتل خوانی و روضه خوانی که از گذشته بوده برگزار شود می توان آن را بهترین شکل عزاداری دانست.
از آنجا که عزاداران ارادت خاصی به امام حسین(ع) دارند و از نظر عاطفی در مجلسی که شرکت می کنند آمادگی خاصی برای پذیرش موعظه و باز شدن باب معارف الهی دارند، بهترین حالت در این مجالس این است که علاوه بر این که عزاداری امام حسین (ع)است آنها را به مجلس وعظ تبدیل کنیم و فلسفه حرکت امام که بحث توحید و نمایش یگانگی خدا است برای مردم تبیین شود.
بر این اساس جنبه عرفانی حرکت امام حسین(ع) به هیچ وجه کمتر از جنبه اجتماعی آن نبوده است، از این رو جنبه های عرفانی که معرفت آموز است را می توان با کلمات امام حسین(ع) و از دیدگاه معصومین (ع) که بعد از امام حسین (ع) فلسفه کربلا را بیان کردند در این مجالس مورد استفاده قرار داد.
قمه زنی جزء مورادی است که حرام و انجام دادن آن به نفع دین و مذهب نیست چون چهره بدی از مذهب به دیگران نشان می دهد.خداوند متعال در قرآن می‌فرماید: «وَ مَنْ یَتَعّد حُدود اللّه فَقَد ظَلَم نَفَسه»؛ هر کس از حدود الهی تجاوز کند بر نفس خویش ظلم کرده است و نیز روایات زیادی داریم که هر چیزی دارای حدّ است:
«مامن شی ءٍ الاّ و له حدّ»؛ هیچ چیزی نیست، مگر آنکه برای آن حدّی است.
قمه زنی به دلیل آثار و پیامدهایی منفی که به دنبال دارد، از مصادیق عزاداری برای امام حسین(ع) به شمار نمی‌رود. ممکن است کسی ناخود آگاه و با شنیدن مصیبت‌های وارد شده بر خاندان پیامبر(ص) به سمتی کشیده شود که آسیبی به خودش بزند، اما این رفتار با قمه زنی که به عنوان یک عمل عبادی و به منظور کسب ثواب انجام می‌شود، متفاوت است. البته ابراز ارادت به سیدالشهداء(ع) مطلوب خداوند متعال است، اما باید دید حد و مزر شرعی آن چیست؟
آیت‌الله شهید مرتضی مطهری می‌فرماید: «قمه زنی در شرایط فعلی هیچ دلیل عقلی و نقلی بر آن نداریم و یکی از مصادیق بارز تحریف محسوب می‌گردد و حداقل اینکه در زمان فعلی، باعث زیر سؤال رفتن تشیع می‌گردد. از برنامه‌هایی که هیچ ارتباطی با اهداف امام حسین(ع) ندارند، تیغ، قمه و قفل زدن است. قمه زدن هم همین طور است. این کار، کار غلطی است که یک عده قمه‌ها را بگیرند؛ به سرهای خودشان بزنند و خون‌ها را بریزند که چه شود؟ کجای این حرکت، عزاداری است»؟
مقام معظم رهبری می‌فرماید:
«قمه زنی علاوه بر اینکه از نظر عرفی از مظاهر حزن و اندوه محسوب نمی‌شود و سابقه‌ای در عصر ائمه(ع) و زمان‌های بعد از آن ندارد و تأییدی هم به شکل خاص یا عام از معصومین(ع) در مورد آن نرسیده است، در زمان حاضر موجب وهن و بدنام شدن مذهب می‌شود، بنابراین در هیچ حالتی جایز نیست و چنانچه در این مورد نذری وجود داشته باشد؛ نذر واجد شرایط صحت و انعقاد نیست».
نجف بامری
انتهای پیام/
