به گزارش
شستون؛ به نقل از
شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ رویکرد دولت‌ها برای ایجاد اشتغال و کاهش نرخ بیکاری به خصوص جوانان، پول پاشی و تزریق منابع از طریق پرداخت تسهیلات است. تجربه ادوار مختلف نشان می‌دهد این اقدام کمترین اثابت را برای ظرفیت سازی شغل داشته و معمولا منابع با انحراف روبرو می شود.
اشتغال ناشی از کارکرد تولید و اقتصاد بوده و به عنوان یک متغیر و معلول در اقتصاد به آن پرداخته می‌شود. بنابراین راه حل توسعه اشتغال و کاهش دغدغه خانواده‌ها از پرداختن به علت‌های این مسئله می گذرد.
صاحب نظران و اقتصاددانان معتقدند برای پایدار کردن شغل و فراهم کردن ظرفیت‌های اشتغال باید بتوان چرخ اقتصاد را به حرکت و رونق وا داشت. زمانی که کشور با رکود عمیق در بخش‌های مختلف اقتصادی روبرو است قاعدتا پول پاشی تاثیر زیادی در کاهش روند بیکاری ندارد و فقط اتلاف منابع به شکل غیرهدفمند را به دنبال دارد.
نمونه بازر این مسئله نیز وضعیت اشتغال و بیکاری سال ۹۹ در مقایسه با سال ۹۸ است. طبق آمارهای رسمی مرکز آمار ایران با کاهش نرخ مشارکت اقتصادی حدود ۳ درصدی، بیکاری بیش از یک میلیون نفری شاغلان در بازار رقم خورد.
سهم این ریزش نیروی کار در بخش‌های مختلف از جمله کشاورزی، صنعت و معدن و خدمات به وضوح روشن است.
در بخش کشاورزی حدود ۲۵۰ هزار نفر در سال ۹۹ به نسبت سال قبل آن بیکار شدند. بخش صنعت نیز به دلیل تعمیق رکود مقاومت خود را شکست و ۱۷ هزار و ۵۰۰ نفر از شاغلان خود را از بازار خارج کرد.
بیشترین سهم اشتغال در بخش خدمات شکل گرفته که به دلیل رکود و شیوع بیماری کرونا موجب بیکاری حدود ۷۴۰ هزار نفر شد.
در این مدت بیش از ۲ میلیون نفر از بازار کار خارج شدند و در زمره جمعیت غیرفعال قرار گرفتند که سهم زنان بیشتر از مردان بوده است و معمولا بانوانی هستند که سرپرست خانوار نبودند.
انتهای پیام/
