به گزارش
شستون، به نقل از
آناج، وقتی مبارزه با مفاسد اقتصادی در حدِ یک شعار و تشکیل کارگروه‌ها و ستادهای بی‌خاصیت باقی می‌ماند، اگر اختلاسی صورت نگیرد و پولی از بیت‌المال به تاراج نرود باید تعجب کرد. بعد از فساد مالی 8000 میلیارد تومانی خبر می‌رسد آقایان 1200 میلیارد تومان از دو بانک ملی و ملت را به عنوان ارث پدری‌شان به جیب زده‌اند و دولت‌مردان ما حتی خود را موظف نمی‌دانند در برابر این همه غارت پاسخگو بدانند و به مردم بگویند چه شد که اینگونه شد.
آن هنگامی که مبارزه با فساد دست‌مایه بازی‌های سیاسی این جناح و آن جناح می‌شود، دعوای دَکل به راه می‌افتد و آن زمانی که سرِنخ ماجرا به آقازاده اپوزیسیون‌نشین خارج از کشور می‌رسد، خیلی شیک و مجلسی جدال دَکل‌های نفتی به پایان می‌رسد و شروع کنندگان این بازی به راحتی هرچه تمام آن را به فرجام می‌رسانند و می‌گویند شتر دیدی، ندیدی!
این رویه سابق اکنون نیز حاکم است و صدایِ هیچ‌یک از رسانه‌های حامی دولت در برابر این فسادهای سریالی در نمی‌آید. حال این سوال مطرح می‌شود، نمایندگان و اصحاب قلمی که ادعای مردمی دارند و عَلم مبارزه با تاراج بیت‌المال را برافراشته‌اند چرا به این مقوله‌ها ورود نمی‌کنند؟
قضیه از دوحالت خارج نیست، مهره‌های گروه اول اعم از مسئول و نماینده خود نیز در این فسادها به شکل‌های مختلف دست دارند و از آنجایی که خود «بد» هستند به دیگران نمی‌توانند بگویند «خوب» باشید؛ گروه دوم نیز که اتفاقاً اکثریت را تشکیل می‌دهند مبارزه با فساد را در اولویت دوم قرار داده‌اند و با توجیهِ تهوع‌آور حفظ آبروی دولت در آستانه انتخابات، سکوت را بر فریاد ترجیح می‌دهند.
در چنین شرایطی این مردم هستند که باید مبارزه با مفاسد اقتصادی را از دولت‌مردان بخواهند و مسئولین برای پایان دادن به سیل درخواست‌ها مجبور به قربانی کردن هوای نفس‌ها کنند. آثار مطالبه‌گری را مردم چندی پیش در ماجرای فیش‌گیت‌ها دیدند که نتایج آن نیز تاحدی مثمرثمر بود، در آن قضیه پایِ چند صد میلیارد تومان وسط بود اما حالا صحبت از فساد 8000 میلیاردی در صندوق فرهنگیان، رانت 1000 میلیارد تومانی در قراردادهای نفتی و اختلاس 1200 میلیارد تومانی در دو بانک است که به مراتب مهم‌تر از فیش حقوقی چند مدیر می‌باشد.
از آنجایی که چنین فسادهایی عادی تلقی می‌شود، مسئولین نیز خاموشی پیشه می‌کنند تا قضیه ختم به خیر شود لکن همواره کارها طبق خواسته‌ی صاحب‌منصبان پیش نمی‌رود و این آش داغ‌تر از آن است که دهان‌ها را نسوزاند.
انتهای پیام/
