به گزارش شستون؛ به نقل از عصرهامون، روزنگار تقویم که به 27 خرداد ماه و 17 ژوئن می رسد یک روز در سال ذهن ها را به سمت زخم های زمین سوق می دهد.
بیابان، واژه ای که شاید به گمان بسیاری از افراد به خشک شدن قسمتی از زمین اطلاق می‌شود، اما در واقع به همین پیامد محدود نمی شود.
از بین رفتن پوشش گیاهی، گرد و خاک زیاد در یک منطقه، کم شدن بارندگی، فرسایش خاک، حاصلخیز نبودن زمین، افت آب‌های زیرزمینی و از بین رفتن حیات وحش آسیب هایی است که گسترش بیابان برای زمین رقم می زند.
در این میان پدیده های اجتماعی هم گریبانگیر ساکنانی می شود که در همسایگی بیابان ها زندگی می کنند و معضلاتی همچون بیکاری، گرسنگی، فقر و مهاجرت را با خود به همراه می آورد.
سیستان و بلوچستان به لحاظ بارندگی جزو کم بارش ترین استان های ایران است، در این میان وزش باد، تابش طولانی مدت خورشید و اقلیم منطقه شرایط را برای بیابان زایی در این استان پهناور فراهم کرده و این خطه از کشور را بر روی کمربند بیابانی جهان قرار داده است.
27 کانون بحرانی در سیستان و بلوچستان
عبدالباسط پاکزاد، مدیرکل منابع طبیعی و آبخیزداری سیستان و بلوچستان در این خصوص به خبرنگار ما گفت: از مجموع 18.7ميليون هكتار منابع طبيعي سيستان و بلوچستان 10.5 ميليون هكتار مراتع، پنج ميليون هكتار بيابان و 1.4 ميليون هكتار جنگل است.
وی گفت: میانگین بارندگی سالانه استان ۱۱۰ میلیمتر است در حالی که متوسط کشوری ۲۵۰ میلی متر و متوسط جهانی ۷۵۰ میلی متر است و شرایط خشکی در استان را نشان می دهد و گسترش بیابان ها را در پی دارد.
مدیرکل منابع طبیعی و آبخیزداری سیستان و بلوچستان بیان کرد: در این پنج میلیون هکتار که 30 درصد از اراضی استان را شامل می شود برخی نقاط بحرانی است.
به گفته این مقام مسئول، به دلیل خشکی اقلیم و وزش بادها حرارت و گرمای زیاد روند بیابان زایی شدت پیدا کرده و در برخی مکان‌ها کانال های بحران ایجاد شده است به طوری که در استان ۲۷ کانون بحران داریم و 3.4 دهم میلیون هکتار در کل استان وسعت دارند.
پاکزاد تصریح کرد: تپه های شنی عرصه های بیابانی ایجاد کرده و باعث گرفتاری مردم و آسیب به زیرساخت ها شده است، بر همین اساس برنامه هایی طراحی کردیم، به علاوه اقلیم استان هم ظرفیت های خاصی در هر مکان دارد که باید بر این اساس برای کاهش اثرات بیابان زایی و کنترل بیابان اقدام کرد.
وی بیان کرد: از مناطق حساس استان در بیابان زایی، اطراف سیستان، بمپور، دلگان، ایرانشهر، میرجاوه، چابهار و کنارک است. برنامه‌های هر ساله برای کنترل بیابان زایی از سال ۴۷ در استان شروع شد که برای پخش آب، افزایش نهالکاری، مالچ پاشی در مناطق حساس، قرق مناطق مورد نیاز کمربند سبز حاشیه منظره، ایجاد پارک انجام شده است.
سه کانون بحرانی در سیستان
مدیرکل منابع طبیعی و آبخیزداری استان اضافه کرد: در منطقه سیستان سه کانون بحرانی داریم، کانون نیاتک که بیشترین فعالیت در این عرصه است زیرا ماهیت ملی دارد.
وی بیان کرد: کانون جزینک دومین کانون بحرانی سیستان است که در اراضی اشخاص واقع شده و دسترسی مدیریتی به آن وجود ندارد و کانون بعدی در تاسوکی شیله واقع شده است.
پاکزاد گفت:علاوه بر این موارد که سبب بروز گرفتاری در سیستان شده است، سطح خشک تالاب هامون از کانون های جدید است و وزش باد از سطح دریاچه سبب گسترش شرایط نامساعد می شود، زیرا جمعیت سیستان در پایین دست آن قرار دارد.
وی بیان کرد: در سیستان و بلوچستان بیشتر به دلیل مسائل کم‌آبی و حرارت زیاد بیابان زایی زیاد است و باید اقدامات کنترلی همراه با فعالیت مردم برای توسعه فضای سبز بیشتر باشد.
برنامه راهبردی سیستان تدوین شد
پاکزاد با اشاره به طرح های مطالعاتی در این زمینه گفت: ایجاد پوشش گیاهی، کمک به کنترل گرد و غبار و بیابان زدایی بمپور از طرح‌های مطالعاتی در این زمینه بود و برای منطقه سیستان به چیزی فراتر از طرح نیاز داریم.
وی ادامه داد: در معاونت فنی برنامه توان راهبردی برای سیستان تهیه شد که ۸۵۰ هزار هکتار آن را در نظر گرفتیم، این برنامه راهبردی حتی در وزارتخانه نیز ارائه شد.
به گفته این مقام مسئول، برای آبخیزداری در سیستان برنامه این است که از سیلاب های سیستان برای پخش آب به صورت مطالعه شده و علمی استفاده شود، اعتبارات از ردیف های مختلف وارد می شود برنامه های خود را اجرا می کنیم.
انتهای پیام
چهارشنبه ۲۸ خرداد ۱۳۹۹ ساعت ۱۱:۱۴
